Blog

Een brief aan mijn aanranders
Blog

Een brief aan mijn aanranders

Met International Women’s Day en de Women’s March gaat de maand maart over je stem laten horen voor een inclusieve samenleving waar iedereen gelijk is en gelijk wordt behandeld.

Helaas is er nog steeds geweld tegen vrouwen (psychisch, fysiek, seksueel), waarbij de focus wordt gelegd op de rol van de vrouw en te weinig op de dader. Met als gevolg dat het geweld ook nog een stigmatiserend effect heeft op het slachtoffer.

Elisa wilt dit omdraaien door zich op de daders te richten in de vorm van een brief.

 

Een brief aan mijn aanranders

Door Elisa Syakur

Aanranders,

In verband met het recht op privacy noem ik jullie niet bij de namen die jullie van je ouders gekregen hebben, maar geef ik jullie een naam. ‘Aanranders.’ Dat is wat jullie zijn. Dit is een brief aan degenen die mij hebben aangerand. Die mij als een object zagen. Ik gebruik mijn woorden om jullie aan te spreken. Om de ellende en de vernedering buiten mezelf te plaatsen. Bij jullie. Daar waar het hoort.
Seksueel geweld en intimidatie. Aanranding. Dat is wat jullie hebben gedaan en ik moest het van jullie ondergaan. De intentie om dit te doen werd van tevoren duidelijk op een agressieve toon uitgesproken. Ik zou het gaan voelen, zei één van jullie. Nog vóór dat ik kon reageren werd ik van achteren gegrepen en zijn jullie mij met misdadige bedoelingen te lijf gegaan. Ik vind het verontrustend en walgelijk. Jullie gezichten achter deze misdaad zal ik nooit meer vergeten.

 

 

Al Nisa - We are all different - Foto Elisa Syakur
Al Nisa – We are all different – Foto Elisa Syakur

 

Ik vind het walgelijk wat jullie hebben gedaan. Ik vind het zo walgelijk dat mijn kleding maanden in de bruine papieren zak heeft gelegen. De bruine papieren zak waar ik mijn kleding in moest doen en moest inleveren voor DNA sporen. Het heeft maanden geduurd voordat ik mijn kleding uit de zak kon halen. Om het in de wasmachine te doen en opnieuw te dragen. Zo erg walg ik van wat er die nacht is gebeurd. Weken na deze misdaad bleef ik constant over mijn schouders kijken. Het heeft weken geduurd voordat ik niet meer in de fight mode ging na het zien van mijn éigen schaduw. Het is de spanning, de woede die mij lang heeft overheerst. Ook heeft deze ervaring mij alleen maar sterker gemaakt. Ik weet dat ik kan vechten en overleven. Ik weet dat ik kan getuigen en erover kan schrijven. Ik weet dat de politie achter mij staat en zich keihard inzet tegen misdaden zoals deze. Ik weet dat ik omringd ben door een community die hiervoor opkomt. Op 11 maart 2017 stond ik met ruim 20.000 vrouwen én mannen op de Dam bij Women’s March. Dat is toch wel anders dan jullie in eenzaamheid achter de tralies. Dat ik jullie in handboeien heb gezien doet mij goed en geeft mij kracht.
Waarom jullie dit hebben gedaan zal voor mij onbeantwoord blijven. Jullie hebben het altijd ontkend. Ik lees over soortgelijke misdaden om het van verschillende kanten te begrijpen en praat er met mensen over. Wat ik tegenkom in de verhalen zijn deze zinnen.

Al Nisa - I know I know - Foto Elisa Syakur
Al Nisa – I know I know – Foto Elisa Syakur

 

 

*‘Als ze was thuisgebleven, zou er niets
gebeurd zijn’

*‘….waarom zo uitdagend kleden? Dan
roep je zulke mensen op je af.’

*‘…..dat je heel erg doelt op sletjes die zich
schaars kleden en vervolgens verkracht
worden. Ik denk dat zij wel in een zekere
mate schuld hebben aan wat hen
overkomt.’

 

 

 

Al Nisa - Equal pay for equal work - Foto Elisa Syakur
Al Nisa – Equal pay for equal work – Foto Elisa Syakur

 

 

Er worden vragen aan mij gesteld zoals:

*‘Hoe laat was het?’
*‘Oh, en je was alleen?’
*‘Wat had je aan?’

 

 

 

 

 

Is dat wat jullie dachten toen jullie mij zagen? Ze vraagt erom? Laat duidelijk zijn dat ik niet gediend ben van ‘victim blaming’.

Het maakt niet uit hoe kort mijn jurk is, hoe hoog mijn hakken en laarzen zijn, hoe smokey mijn eyes zijn gemaakt, hoe laat of hoe vroeg het op de dag is, in welk steegje ik me bevind, of ik alleen ben, zelfs al lag ik naakt op de grond met een black-out en was ik niet meer in staat om te spreken, ik ben de baas over mijn eigen lichaam. Mijn lichaam is soeverein. Het is mijn burgerrecht. En dit gaat terug tot in de constitutie van Nederland. Nummer 11 van de Nederlandse Grondwet om precies te zijn. Door mij aan te randen, seksueel geweld aan te doen en mij te intimideren, hebben jullie mijn rechten geschonden.

 

Al Nisa - Let Equalty bloom - Foto Elisa Syakur
Al Nisa – Let Equalty bloom – Foto Elisa Syakur

 

 

Grondwet Artikel 11:

Onaantastbaarheid lichaam.
‘IEDER heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam.’

 

 

 

 

Als ik Google ‘women’s biggest problems’ dan vind ik antwoorden zoals: violence en inequality. Laat het helder zijn dat júllie een probleem hebben en niet ik. De gedachte om mij aan te randen, deze intentie van tevoren aankondigen en het vervolgens uitvoeren, is een teken van gebrek aan verstand, fatsoen en respect. En dat is waarom jullie handboeien omkregen en in de gevangenis terecht kwamen. Jullie staan voorgoed in het systeem geregistreerd. Júllie hebben een probleem.

Ik heb geen probleem. Ik ben VRIJ.

 

Al Nisa - Womens march - Foto Elisa Syakur
Al Nisa – Womens march – Foto Elisa Syakur

Ik bedank iedereen: die mij heeft geholpen.

De politie die op de avond snel en adequaat heeft gehandeld. De agenten die mij naar huis hebben gebracht. De zedenrechercheurs die mij hebben gehoord. Justitie die over mijn zaak heeft gebogen. Slachtofferhulp voor hun expertise. Mijn therapeut die mij heeft geleerd dat ik de moed heb om te spreken. De bemoedigende woorden en luisterend oor van al mijn dierbaren. Mijn ouders die mij hebben geleerd dat ik het waard ben om voor te vechten. Bedankt aan alle 20.000 vrouwen én mannen die 11 maart 2017 op de Dam bij Women’s March hebben gestaan.

Laat een reactie achter